Vedat Atasazın Ölümü

Vedat abi kurtköylü. Pendik kurtköy. Hatta kurtköye giderken biraz korkardım, kurtlar mı yaşar burada diye. Çocukluktan mı fazla düşünmekten mi bilmem. Vedat abi dayımın büyük kızı ile evlenen damattı kurtköy ahalisinden. Dayım kurtköyün itibarlı ve varlıklı insanıydı, vedat abi hem fatma abla hem de biraz da dayımla evlenmişti. Dayımın öbür 2 kızı evlenmedi, rahatı tercih ettiler, rahat hep batar ya, bir yandan da sülalenin öbür gelinlerine soğuk sıcak her türlü savaşı da açtılar kıskançlık vehmiyle. Neyse vedat abi pek bi boşvermiş damat oldu zamanla. Gözü biraz dışarıdaydı. Hatta bir keresinde benim boğaziçini kazandığım için elimde arkadaşlık edecek güzel kızlar olup olmadığını bile sordu. Aile içi bazı işler yolunda gitmiyordu sanırım. Vedat abi işleri güçleri batağa sarınca aile ve geçim gailesinde, taksicilik yapmaya kalktı. Ama bir gün gasp edilip dayak yiyip soyulunca bu işi de bıraktı. Hayatım o meşhur rutubeti vardır ya sana sarınca çürümen kaçınılmaz olur, sen kendini kuru tutmayı beceremez isen adeta uğursuz bir lanete dönüşür, bombardımana dönüşür. İşte bu yıkıntıların arasında kaldı vedat abi. Dünyaya 2 tane kızını bırakarak. Şimdi öbür dünyaya mikrofon uzatabilsek belki de ben istediğim şeyleri yaptım yapabildim siz kendi işinize bakın diyecektir ama, sen kendi bildiğini okudun abi neticede. Hayat işte, düşünmeye tartışmaya çatışmaya gerek olmayan yer. Ruhun şaad olsun abi.

Figüranlık Notları

Ne hikayeler ne hikayeler.. Adeta bir belgesel çekmek için ıssız amazonlara gitmiş gibi hissediyorum. En başa insan hikayelerini koymak gerekir. Kendini star adayı olarak hayal eden amatör ordusunu gözlemliyorum. Hani bir kamera görünce ekrana çıkmak için gayret eden heyecanlı tipler var ya. Daha ilk günden kendini keşfedilme adayı görmek yüce Türk milletine mahsus bir özellik. Setteki nüfusun üçte biri Türkiyeye sonradan gelen insanlar. Moğol afgan ıraklı iranlı suriyeli türkistanlı azeriler en başı çekiyor. Sabah poğaça öğlen ve akşam yemeği onlara nimet ötesi. Tabi en çalışkan insanlar bunlar. Bir de ilk defa gelip bir daha asla diyenler var. Şartlar bana göre orta, onlara göre çok ağır. Misafir olarak bulduklarını yiyorlar, umduklarını asla. Burayı ben en çok askerlik günlerime benzetiyorum. Tarihimin bir fotokopisi bana göre. Dizi oyuncularının hayatı ise 6 gün çekim çekim, tekrar, tekrar, ezber. Yani aynısının aynısı sadece. En önemli farkları aldıkları ücret. Yani uzun çekimli diyaloglu ve paralı figüranlar onlar. Bende sıfır heyecan ve ilgi onlara karşı. Ekran ve göz farklı. Ve en önemli hissiyatlarımdan biri macera tatmini. Kıyafet giyip, kılıç kalkan kale at oba ok oyunları oynuyorum. Ben değilsiniz, siz yapamazsınız elbette. Figüran mustafaya ister gülün ister ağlayın ister üzülün ister şaşırın. Bütün oyunların anafikri de bu değil mi zaten?