Hislerle bezeyemezdim bu tacı.
Yaşayan onur oldum, kimseye diz çökemedim,
Bu kalıp bana yakıştı, öyle kaldı.
Oysa onuru hep yaşattım ve yaşayacağım, kalıbımla ters düşen bir sahneye çıkamadım.
Sen beni tanımakla onur duyma, onur bana ait, son durağın şöför koltuğu sana kalamazdı.
Kalmadı neticede.
Islanma korkusuyla bahçeye çıkamadın, yağmur rahmetin alametiydi, önünde susuz bir yaz.
Başka evrenlerde inşallah, bu geminin beni götürdüğü kesin de
nerelere götürdüğü belli değil.
