Düşman olmak ile düşmanı olmak başlıbaşına iki ayrı ve farklı kurum.
Benim kurumum; düşmanı olmak, düşman olmak değil.
Düşmanlarım beni çok mu halkaya takıyor, elbette değil ama eminim ben onlara düşman olsaydım, bana düşman olurlardı.
Neden düşman olur insan, önce bu konuyu formatlayalım desem;
Düşman kazanmanın en büyük kaynağı kendi tavır yada öngörüsüzlüğümüzdür derim.
Kimin kimseyle ne derdi derdanesi olacak yoksa bu boşlukta, di mi?
Düşman kazanmanın en büyük diğer sebebi ise egolar, egolar demek başkasının bahçesinde gezinmenin adı. Kendi bahçenle kifaye etmemek. Benim en büyük egolarım bile legodur, parçalara ayırmaya bayılırım. Egom yoktur. Bunu anlamayan olması derdime değmez.
Konunun merkezini mustafadan uzaklaştırırsak iyi olacak.
Aslında sana sesleniyorum hayatta egosu en derinlerde olan er kişi.
Şimdi görüşmediğimiz ve geçmiş her zaferi beraber kaldırdığımız kişi, fakirliğide, entrikayıda, sayamayacağım her girişime de ortak olduğum kişi. Son 10 yılımdaki dostluğuyla gururlandığım kişi.
Şu senin egoların olmasaydı keşke, hayattan hiç ders almadın, onları doyurdukça egolarınla dost olmaya devam et, çekip gittiklerinde mustafa telefonunda kayıtlıdır.
Yazımın ekseni kaydı ama,
"beni düşmanı zannedenler, varlığım sona erene kadar bu mutluluklarını ekmeğe sürüp yerler."
