Dünyada hiçbir şeye şaşırmama özelliğim bana ne kattı ne götürdü bilemem, ama yüksek bir duvar oluşturduğu ve serçecik kişiliğimi koruduğu söylenebilir, yada ruh denilen akışkan kremayı içimde tuttuğu..
İlk önce insanlara şaşırıyorum, hallerine hareketlerine. İyilik ve kötülüklerine. Demek ki insanlıktan ümidimi kaybetmemişim.
Sonra şaşırdığım ise; tepkisizlik denilen vahim şey. Göz göre göre hak yediriyoruz, göz görsün diye orta yerde hak yediriyoruz, ama tepkisiziz. Demek ki takipsiziz. Yada veya; hakkımızı yaradan'ın savunacağı söylemiyle akıntılarda geziyoruz. Özetle Hakka inanıyoruz ama hakkın peşinden koşmuyoruz.
Tüm yorumlarımda yarımda kaldım, anlamışsınızdır, hiçbir fikrin takipçisi değilim. Takip edilmeye o kadar alışmışım ki; takiplerim takipsiz kalınca nereye varmam gerektiğini kestiremiyorum.
Bu sanal dünyanın gereği de bu olsa gerek.
