KEDİ VE AJDA PEKKAN

Hani şu 15 yıldır bir kedi devrine girdik ya, sektör oldu hayat tarzı oldu kartopuydu çığ oldu. İşte ben bu devri 70 sonu 80 başında yaşıyordum. Kedi o zamanlar habis necis necaset bir uğursuzdu. Kedi nankördü, cırmalardı, potanşıl kuduzdu, bulduğu yere yavrular, çatıda kiremitlerimizi katleder, mutfakta yemekleri çalardı. İşte o zamanlarda evinde kedi besleyenler bile kedigil sayılır hatta sınıflanırdı. Şimdi kediler ailenin üyesi, çocuğu, ayrıcalıklısı. Trendler bile kedilere göre belirleniyor, anlata anlata bitirilemiyor. Vay anam sümüklüye bak kral oldu dedirten cinsten. Bizim mahalleye supperstar ajda pekkanın dişi kedisi duman, dayısı ve muhasebecisi cemal abi ve eşi kamer ablaya verildi. Sen 70 lerin en sosyete kedisi ol, sonra akkirman sokağın dişisi ol, hayatın pençeleriyle yüzleş, İsmi gibi kaderi oldu dumanın. Şimdi ajida hanıma sorun, kediniz dumanı hatırlıyor musunuz diye, bu mahzun hikayeyi reddeder haliyle, hatırlamam der, ama kamuoyunda işe yarayacağını düşünür ise, evet der onu güvenli ellere verdim, defalarca ziyaret ettim filan anlatır. Bir kere geldi galiba hayal meyal. Kediler ile mahalle arkadaşı ve arkası oldum. Onları odamda yatırdım buzlu kış gecelerinde. Her yemekten sonra kalanı kedilere götürmek rutindi. Duman sayesinde mahalle kedi nüfusu 100ledi. Şimdi bana kedi ve kedi sevgilerini anlatanlara bir bıyık gülüyorum. Karşınızdaki sakallı bir zamanlar fakir kedi babasıydı, siz ne miyavlıyorsunuz halen...şeklinde.