Kuşlar hep sonsuzluğa uçar

Ölüm bir diyardır, bir kuş uçuşu mesafedir, bu mesafeye ömür de derler. Gerçeğin üstü hayat ile sıvalıdır, doğduğun andan itibaren sıva döküntüye başlar, sonunda ipince bir zar yani bir pamuk ipliği kadar kalındır. Biz bu duvara bazısı renkli bazısı gri yazılar yazarız kendimizce, amaç renklendirmek ise beyaz da bir renktir ya, ölümün rengi en sonuncusu. Bazı sesler duyarız, bizimle ilgili olanlar duvarımızda yankılanır, anne sesi, aşkın sesi, onun sesi, Allahın sesi. Bütün bu senfoniler eğlendiğimiz bir duvar melodisidir, bizler nedense hep duymak istediğimizi yazarız duvara, ölümün sesini duymamak işimize gelir zaten, bir sonsuza uçan kuş olarak işleriz duvarımızın sonuna, nereye gider, genellikle meçhule. İşte bu duvarları aşıp kanatlanmaktır sonsuzluk hissi, ben bu duvara renkleri yazılarla yansıtmak istedim, yakından bakabilenler gördü harfleri, yazıları, imlayı, biraz da manayı, anlayan anladı zaten, benim içim rahat, benim içimim de rahat bu manada.