Boğaziçi Ünivvverste turudan dan dan

1990 doksan dört. Şimdi 25. 31 sene geçmiş boğaziçi mezunluğundan. Bi geleyim dedim. Ama cenksiz hakansız muratsız yurdagülsüz esrasız ismail siz şenolsuz fatmasız söngülsüz serkansız aylinsiz. Ha bir de sensiz. Ortaya bir palmiyeli kavşak yapmışlar. Sol tarafta yemekçiler kahveciler emlakçılar. Sağ tarafta polis devriye bekliyor, 10 onbeş kişi, devlete maliyet ayda 1 milyon. Kapıdan girebiliyordum eskiden şimdi kapı yasak anılar tutsak. Bence boğaziçi tutsak. Dakka başı maçlara da bakıyorum, Göztepe ve Ajax tan galibiyet bekleyerek, tamamı üç beş kuruşluk beklentiler. Yarın kart ödemelerim var. İbne hayat gezdirmeye izin vermedi anıları. Hay skim ya

Vakit Ne?

Her ölüm erken ölümdür sözünü kabul ederiz ama ölüm bu sözü asla kabul etmez. Dünyadaki dönmedolaplarımızın boşuna döndüğünü anladığımız andır ölüm gerçeği. Arkada ne bıraktım, orada beni ne bekliyor, arkamdan ne diyecekler, bensiz ne yapacaklar boşluklarını kendimizce doldura bilirsek belki hayat daha manalı hâle gelebilir. Hâle mi dedim? Hâle sen güzel bir kızdın okul zamanı, pembe beyazdın. Geceleri ayazdın, gündüzleri bahar. Ne yazılar yazmıştım senin için boşluğa....Bakın ben de ölümü düşünmek istemiyorum sizler gibi.