Hüzün Dolu Gözler

Ne günlerdi onlar, hüzün ile renklenmiş, gri mavi tonların hakimiyetinde. Hani o ölmüşlerimiz vardı, bizi sevenler. Hani çocuklukta daha çoğu. Şimdi nerdeler diye düşünürsek betonlara kafamızı vursak bile onların acıları karşısında of bile demeyeceğimiz. Hani ilk aşk vardı, şimdi toplumun hangi katmanında diye bir anlık merak ettiren. Hani nerede bir bayram sabahının heyecanla karışık güm güm atan yüreğimizin pusları. Hele bir de maçlar yapardık çocuk ruhlarımızın arşa çıktığı, kimsenin önemsemediği bizim önemimiz olan. Bir de sinemalar vardı, ışıkları söndüğünde dünyamızın tamamı oluveren. Hasta yatardık yılda bir iki, annemiz vardı alnımıza sirkeli bezi şevkatiyle değdiren, sirke değil şefkat bizi iyi ederdi. Hani vardı ya bir de ilki önemli gerisi az önemli olan hayalkırıklıkları. Hayal bir kere kırılır, gerisini aptallık olarak kaydeder tarih. Ve o tarihin miniminnacık el kitabı, kapağında hüzün dolu gözlerle süslü.