Kalbimizden geçenleri söylemenin ayıplandığı bir zamanda yaşıyoruz, biz arkadan imajımız önden gidiyor. Bu gerçek sadece öldüğümüzde değişen bir vaka. O zaman biz önden imajımız arkadan gidiyor.
İyi insan olmak yetmez diye bir söylem geliştirilmiş. Oysa her insan iyi insandır, anneler çocukları iyi insan olsun diye hamileliğe geçiş yapar. Demekki iyi insan olmanın kartviziti cebimizde. İyi insan olmanın getirdiği birşey varsa, onu devamlı kanıtlamak zorunda olmak, demekki sadece iyi insan olunuyor, iyi insan doğulmuyor.
Kadınların yaşı neden sorulmaz diye düşünelim. Demekki, kadınların başka bir yaşam ölçüsü var. Bu ölçü ne diye sorgularsak, kadının daima vitrinde olması ve cazibe içermesi. Ömrümüz kadınların tozunu almakla geçecek manası da çıkarılabilir.
Erkekler neden cinsel birleşme yaşadıkları kadın sayısı ile övünür? Bu sayede savaş kazanmış komutan rütbesi daha mı yükseklere çıkar. Oysa kadın, devinimini devam ettirmek için zaten vakitli vakitsiz cinsel çağrışımlar ile davet eder, durur. Üsküdar vapurunda seyahat etme sayısı ile de övünsek, şehir hatlarının hattı gerilir mi, gerilmez mi?
Neden insanlar geçmişteki hikayelerini anlatarak prestij sağlamaya çalışır. Güç herkeze dağıtılmış bir nimettir, ve onu kullanmaz isek, sönmüş yıldızlar gibi içeri çökeriz. Demekki geçmişimizden dem vuracak isek, bunun algılatılması değil, algılanması daha saygın bir içerik içerir.
Bu örneklemeleri dağlar kadar üstüste koyar, dünyayı örneksiz bırakacak çoğunluğa erişebilirim. Toplumdaki samimiyetsizlik ve bu samimiyetsizliğin gelenekselleşmesine karşı eleştiri getirdim. Vahşi kaplanı, kedi yavrusu gibi süt içerken resmetmiş kaç kişi var aranızda, korkunç timsahların sinek yakalayarak sağ kaldığını bilen, köpekbalıklarının hamsi peşinde koşarak belki yakaladığından haberdar?
İmajınızın varoluş süresini bilen biri olmayı istemek zorunda bırakmayın ve herkes hakediş miktarını abartmasın. Tımarhaneye adam yollama kariyerimi açtırmayın bana, rüsva olursunuz ey insanlık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder