Söylem ÖYKÜCÜ, ( teyze ) haftasonu tatilini değerlendirmek için Nişantaşı Akkavak parkındaki kedi dostlarını ziyarete gitti. Belediye'nin yaptırdığı kedi evlerinde minimini arkadaşları ona huzur veriyordu, onlara kocasına yaptığı ama yediremediği böreklerini ikram etti. Biryandan da düşündü, neden hacmi 50 desimetreküp ve altı yaratıklardan hoşlandığını. Kuş, kedi, fino, semender, niyet tavşanı, hemistır, süs maymunu ve papağanlar. Herhalde içimdeki çocuğun en sevdiği yaratıklar bunlar diye düşündü.
Bugün tatildi ya, derinlere inip, içyolculuğu yapmak için koskoca bir öğleden sonrası vardı. Aslında bu içyolculuklarından birinde fren yerine gaza basıp içindeki çocuğu ezmişti, ama ruhu buralarda biryerlerdedir diye törpüleyip attı.
Amerika gibi büyük bir metropolde yaşadığı için, bütün seyahatlerinde Metroyu bir anahtar olarak kullanıyordu. Mesela Kadıköye gidecek, metroyla Taksime, finukuler metroyla Kabataşa, henüz açılmamış olan boğaz metrosuyla Üsküdara, Metrobüslerle Kadıköye geçerdi. Metropol kadınıydı, çukulatası metro, evinde metronom, favori sanatçıları metroseksüeller, ve ulaşım sponsoruda İstanbul Metrosuydu.
Nişantaşından metroya yöneldi, metro girişinde kabalak şıklatan bir doğu karadeniz san'atçısı gördü. Kabalak, kakavan kuşlarının gagalarıyla yapılan, latin ritmi veren bir çalgıydı. Zaten karadenizli sanatçılara karşı bir avansı olan Söylem Teyze, kabalak bilgisinden ötürü diğer insanlardan ayrıldığını hissetti. Metro görevlilerinden biride kabalak ritmiyle ağzını sağa sola oynatıyor ve eğleniyordu. Metro görevlisi Sabit KARAKAŞ; Sivaslıydı ve rahmetli Ecevit gibi Tiki vardı aslında, ama Söylem Teyze bir kere teşhisi koyar ve kanun hükmünde karar alırdı. Söylem Teyze, ağzını huni yapıp, yanaklarına parmak vurarak, kabalak sound'unu üretmeye çalıştı, özgünlüğünü ortaya koydu. Metrodaki şehir insanlarının dikkatini çekince bu yeteneği de çöpe attı.
Aslında evin'emi yoksa aksi istikametteki Taksim'emi gideceğini daha seçememişti kafasında. Konservatif hayat yaşayan şehir kadını olarak, kendini kurallarla yaşamaktan alıkoydu ve kaderin dalgaları dediği seçimi yaptı. Eliyle gözlerini kapatıp, tek topuğu üzerinde dönmeye, ve dönüşü son bulduğunda ne tarafa dönük ise yüz cephesi, o tarafın metrosuna binecekti. Yaptı ama dairesel turun son anını iyi keşfedemeyince dengesini kaybedip, plaj çantasındaki eşyalar yere savrulmak suretiyle metro zeminine düştü. Düştüğü anda merak etti ve gözünü açtı, ne sağ ne sol, metronun duvarını gösteriyordu istikamet.
Hemen metro halkından birisi yardımına koştu, elinden tuttu, selpak uzattı, iç kanama olabilir diye gözlerine baktılar, çünkü birden bire dönmeye başlayan ve yere kontrolsüz düşen insanlarda olurdu bu tür, etkenler. Hatta gösterilen ilgiden memnun olan Söylem Teyze, gerçekten hasta veya hamile olduğu gibi kanılara da eşlik etti. En azından etmedi denilemez.
Ona su veren ve banka oturtan kişiye dikkatle baktı ve bir dejavu'nun merkezinde buldu kendini. Gençliğin zıpırlığında Keymancı BAR'da genellikle karşılaştığı, siyah Hırdavatika tişörtlü, uzun saçlı, küpeli, ölü köpek bakışlı ve uçuk gri gözlü gizemli genç'in ta kendisiydi. Hemen aradaki 7 farka yöneldi.
Saçları uzun ama kısalmış ve seyrelmişti.
Tişörtü aynı tişörttü.
Pantolon rengi açılmış ama aynıydı.
Sağdaki deri bilekliğini sola takmıştı.
Kot bir sırt çantası taşıyordu.
Yanakları tombullaşmıştı.
Göbeği kavun göbeği olmuştu.
Saman saman gözgöze gelirler ama sadece mana gönderirlerdi birbirlerine. Yaşam tarzları, boşvakitleri, içtikleri ve tempo tuttukları parçalar bile çok benzeşirdi bu genç ve genç Söylemin. Öyleyse bu tesadüfün ilahi bir tesadüf olduğuna, burgulu dönüşün kaderini belirlediğine inanması an meselesiydi.
Gelen metroya binmedi Söylem, dejavusu da binmedi. Öylece bekleştiler, bir ara Söylem ülker dolabımdan diyet çizi aldı, dejavusuna verdi, teşekkür etti dejavu ve yedi.
Geçmişinin bir ilahi tesadüfünün hayatına girişi kaderin ne kadar iyi bir poker ustası olduğunun kanıtı diye düşünürken, bir uzak ses ortamda yankılandı.
Selam BEKİR,
Selam Emoş, canımmmm.
Dejavu'nun yüzünde sırma sırma gülücükler oluştu. 16 bilemedin 17 yaşlarında bir lise münevveri idi gelen, süslenmişti ve dejavu ile kucaklaştılar. Kesin kes sevgililerdi, Kırklara dayanmış dejavu'nun şu yaptığına bakın hele, Söylem Teyze, teyzeliğini bildi ve tarihe not düştü.
"Allahın ölü köpek bakışlısı ancak ve ancak bir lise yumurtası'na denk olabilir."
Bu derin düşünceler içinde iken, Osmanbey'de metro beklemeye başladı. Yönü belli olmuştu. Evi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder