Erkekler eskidikçe kadın denilen mefhumun gözlerindeki değeri abarır da abarır. Zira yaşama katılım belgesidir üreme heyecanı.
Teknede barda otobüste bi dolu güzel ve bakımlı aşufte görüyorum. İçimde bazı kıpırtıları önleyemiyorum. Göz mesajları ile kendimi tartıya vuruyorum. Kel-çirkin-hantal, edebi-tecrübeli-romantik, bi sürü kavram kafa kafaya tokuşuyor ve değer arzettiğime inanıyorum. Ama asla değerimle çelişkiye düşmeden. Her kadının her düşüncesi olan "ben en güzelim ve en dişiyim" fenomenini erkekleştirerek kendime yaftalamak bu olsa gerek, zira her kadın gerekirse orospudur.
Bi zamanların en değerli tümcesi olan " ben o kadını daha bulamadım" süslemesiyle birlikte hezeyanlarımın üzerini toprakla örtüyorum. Bulacağıma inanmadığımı da eklemem gerek, zira ben uzun boylu bir romantiğim, havalarda görseniz de ayaklarım yerdedir.
Facebok, karı siteleri, yada karıların topluca bekleştiği yerlerde kolayca hatun bulunabiliyor olsada, ben o kadını bulamadım. Çünkü oralarda aramıyorum.
Dün beyoğlunu gezdim, bir sürü bohem sokaklara saptım, bi sürü aşufte ile gözegöz geldim, ama ben o kadını bulamadım.
Bir sürü özünü açan kadınla tanıştım, bi sürü kisvelerle hatunlarla oturdum ama ben o kadını bulamadım.
Bir sürü kadınların yazdığı şarkı ve şiiri dinledim, bi sürü köşelerde aşkın tarifini yapanı buldum, ama ben o kadını bulamadım.
Bir sürü kadının yanında uyandım, ama ben o kadını bulamadım. Hatta dünyanın en güzel kadınlarının oynadığı filmlerde bile o kadın yoktu.
Şimdiden sonra bulamayacağıma göre, yapılacak tek şey, o kadını makyaj hileleri, peruk, korse, topuk, ve plastik cerrahi ile mustafalaştırmak, yani içselleştirmek, sizin anlayacağınız ey yumurta kafalar: O kadını bulamamaktan bulmamaya geçiş yapmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder